تکاپو در اطلاعات و رویدادهای یزد و یزدیان در خبرها : تاریخ

نگاهی به اخبار شهر خشتی و فرهنگ و تمدن مردمان ایرانی اسلامی و غیر اسلامی یزد در طول تاریخ. از 1394

تکاپو در اطلاعات و رویدادهای یزد و یزدیان در خبرها : تاریخ

نگاهی به اخبار شهر خشتی و فرهنگ و تمدن مردمان ایرانی اسلامی و غیر اسلامی یزد در طول تاریخ. از 1394

تکاپو در اطلاعات و رویدادهای یزد و یزدیان در خبرها : تاریخ از 1394

پیوندها

۳ مطلب در بهمن ۱۳۹۶ ثبت شده است

نگاه به پایتخت گردشگری از زاویه دیگر

روستاها در فیلم تاریخی «تبریز ۲۰۱۸» نقش می‌خواهند

تبریز 2018
شناسهٔ خبر: 4206357 - 
انتخاب تبریز به‌عنوان پایتخت گردشگری جهان اسلام باعث شده توجه گردشگران به این سمت جلب شود؛ حالا روستاهای آذربایجان شرقی نیز می‌خواهند در این فیلم تاریخی نقشی هرچند گذرا داشته باشند.

خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها- بهنام عبداللهی: تبریز حالا نماینده شده است؛ البته بین شهرهای اسلامی آن هم به عنوان پایتخت‌شان و اهالی روستاهای اطراف حق دارند به این موضوع که هیچ نقشی در سال ۲۰۱۸ (سالی که در آن تبریز توسط سازمان همکاری‌های اسلامی به عنوان پایتخت گردشگری جهان اسلام انتخاب شده) ندارند، معترض باشند.

«تبریز۲۰۱۸» فرصتی است برای اینکه نه‌تنها تبریز و آذربایجان شرقی، بلکه ایران به جهان معرفی و البته در این میان سودهایی از گردشگری عاید همه شود. اما حالا اهالی شهرستان‌ها و روستاهای آذربایجان شرقی که سرشار از داشته‌های گردشگری هستند و می‌توانند به‌راحتی در مسیر گردشگران «تبریز ۲۰۱۸» قرار بگیرند، معترض‌اند که در فیلم تاریخی «تبریز۲۰۱۸» نقشی به آن‌ها داده نمی‌شود.

«رویداد «تبریز ۲۰۱۸» صرفاً به خود تبریز محدود نمی‌شود بلکه استان آذربایجان شرقی در این رویداد مدنظر است و در این جهت پنج محور گردشگری در استان تعریف‌شده که منطقه ارسباران به مرکزیت شهرستان اهر دومین محور گردشگری تبریز ۲۰۱۸ بوده و این انتخاب نشان‌گر اهمیت ارسباران است.» این را باقرپور، رئیس اداره میراث فرهنگی اهر می گوید.

روستای تاریخی کندوان

او همچنین نسبت به اینکه انتخاب تبریز به همین عنوان و بازگشت فرصت به استان آذربایجان شرقی و در کل ایران، بعد از ۵۴سال ممکن خواهد بود، این موضوع را نیز یادآوری کرد: «به این شرط که شهرهای دیگر ایران در آن زمان داوطلب نباشند.»

درحالی که تاریخ تبریز را ۵هزار سال می‌دانند، روستای کندوان دارای تاریخی ۶هزارساله است که صفت بزرگ «برجسته‌ترین روستای تاریخی و صخره‌ای جهان» در این منطقه استبرای معرفی جاذبه‌های روستایی آذربایجان شرقی لازم نیست زیاد دور شویم، همین «کندوان» اسکو که از تبریز تنها یک ساعت راه است، بهترین معرف روستاهای این خطه است.

درحالی که تاریخ‌دانان تاریخ تبریز را ۵هزار سال می‌دانند، روستای کندوان دارای تاریخی ۶هزارساله است که صفت بزرگ «برجسته‌ترین روستای تاریخی و صخره‌ای جهان» را در این روستای کوچک گنجانده است. کندوان خانه‌های کله‌قندی‌شکلی دارد و  محصول عمده مردمان این روستا عسل است.

جلفا نیز یکی از شهرستان‌های آذربایجان شرقی است که تعداد زیادی روستا با جاذبه‌های گردشگری متفاوت دارد. روستای «اشتبین» و «قشلاق» از جمله این‌روستاها هستند که هرکدام با داشتن ویژگی‌های خاص آب و هوایی، موقعیت جغرافیایی منحصر به فرد و تاریخی دور و دراز همواره مورد توجه گردشگران سراسر جهان قرار گرفته‌اند و چه بسا پیش آمده که گردش در این روستاها بیش‌تر از خود تبریز برای مسافرها دلچسب واقع شده است.

اما نکته‌ای که تاسف‌بار است، این است که در برنامه‌های «تبریز ۲۰۱۸» این روستاها را از یاد برده‌اند.

روستای اشتبین

ریالی از بودجه‌های «تبریز۲۰۱۸» به دست ما نرسیده است

عیسی اسدی، دبیر ستاد اجرایی «تبریز ۲۰۱۸» در اهر است اما می‌گوید ریالی از بودجه‌های «تبریز ۲۰۱۸» به این شهرستان و روستاهای آن تعلق نگرفته است. او در گفتگو با خبرنگار مهر ابراز امیدواری می‌کند که با ورود بخش خصوصی شهرستان‌ها و روستاهای آذربایجان شرقی عملکرد خوبی از خود در مورد «تبریز ۲۰۱۸» نشان بدهند.

این عقیده را حتی شهردار تبریز هم دارد که می‌گوید تابه‌حال ریالی از بودجه‌های دولتی مصوب «تبریز۲۰۱۸» به دست تبریز نرسیده است!

اسدی همچنین می‌گوید: «ایجاد زیرساخت‌ها و بسترهای لازم برای جذب گردشگر یک‌طرف قضیه است و طرف دیگری که بسیار مهم به نظر می‌رسد چگونگی رفتار و میزبانی از گردشگران است، نباید کاری کنیم که گردشگران از سفر به شهرستان اهر پشیمان شوند در حالی که اهر شهری فرهنگی و تاریخی است و با فرهنگ‌سازی می‌توانیم فرهنگ غنی و اخلاق‌مداری‌مان را به گردشگران انتقال دهیم.»

به عقیده بسیاری، ضعف فرهنگ گردشگر پذیری اصلی‌ترین مشکل در میزبانی شهرستان‌ها و روستاها از رویدادهای گردشگری از جمله «تبریز۲۰۱۸» است. قلی‌الله قلی‌زاده نماینده مردم کلیبر در مجلس به خبرنگار مهر می‌گوید: «فرهنگ گردشگرپذیری یعنی اینکه فرصت‌های اقتصادی که یک گردشگر برای ما فراهم می‌کند را بشناسیم و با برنامه‌ریزی بتوانیم به نحو احسن از آن‌ها استفاده کنیم.»

دره لیقوان
دره لیقوان

میزبان خوبی باشید و درآمد کسب کنید

او معتقد است که هرچند مهمان حبیب خداست اما نباید از اقتصاد غافل شد: «در روستاهای ما اهالی روستا به عنوان مهمان به مسافران نگاه می‌کنند و همین منجر می‌شود در قبال خدماتی که به مسافران ارائه می‌کنند پولی دریافت نکنند.»

«در روستاهای ما اهالی به عنوان مهمان به مسافران نگاه می‌کنند و همین منجر می‌شود در قبال خدماتی که به مسافران ارائه می‌کنند پولی دریافت نکنند»«لیقوان» یک دره سرسبز است. مثل ده‌ها دره دیگر که در جای جای آذربایجان شرقی وجود دارند. اما چیزی که امروز باعث شده لیقوان به عنوان یک برند معرفی شود، این است که تنها دره استان است که امکان ارائه خدمات و پذیرایی از مسافران در آن وجود دارد و همین موجب شده هرساله هزاران گردشگر از سراسر جهان به این دره سفر کنند و اسمش را زبان به زبان بچرخانند.

شهرستان‌های تبریز هرکدام به‌خاطر یک محصول یا یک مکان‌شان زبانزد و شهره عام و خاص هستند. «لیقوان» به‌خاطر پنیرش، بناب برای کبابش و...، اما چیزی که اهمیت دارد این است که چگونه با بوی لذیذ این برندها می‌توان مسافران را از آن‌سر دنیا به تبریز و استان آذربایجان شرقی کشاند.

قائم مقام اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری آذربایجان شرقی خبر خوشی در این‌باره می‌دهد: « ۱۶۰ رویداد برای تبریز ۲۰۱۸ معرفی شده که یکی از مهم‌ترین آن‌ها جشنواره کباب بناب است.»

جشنواره ملی کباب بناب

احمد حمزه‌زاده همچنین درباره پنج محور گردشگری آذربایجان شرقی برای رویداد «تبریز۲۰۱۸» می‌گوید: «مسیرهای گردشگری و حائز اهمیت برای رفت و آمد در رده اول مسیر «تبریز به جلفا»، مسیر دوم «تبریز به ارسباران، اهر، کلیبر برای طبیعت گردان»، مسیر سوم «تبریز به جنوب استان برای اماکن تاریخی و فرهنگی» و مسیر چهارم «تبریز به سراب به دلیل آب‌های گرم» و مسیر پنجم «تبریز به میانه به دلیل جاده ابریشم» است که این مسیرها در برنامه ما برای بازسازی و اصلاح قرار گرفته‌اند.»

۵۲میلیاردتومان از  اعتبارات روستایی به بخش گردشگری اختصاص یافت

درحالی که اغلب مسئولان شهرستان‌ها و روستاها از اینکه اعتباری از «تبریز۲۰۱۸» به دست‌شان نرسیده ناراضی‌اند، حمزه‌زاده در جلسه‌ای گفت: «۵۲ میلیارد تومان از محل اعتبارات روستایی صرفا برای بحث گردشگری تخصیص یافته است تا گردشگری روستایی در رویداد تبریز۲۰۱۸ تقویت شود.»

البته نه‌تنها برای موفقیت در این رویداد جهانی می‌توان به روستاهایمان تکیه کرد، بلکه به جرات می‌شود روی طبیعت بکر آذربایجان هم حساب کرد که نمونه‌ترین آن‌ها جنگل‌های ارسباران است که عده‌ای این جنگل‌ها را «شمال» آذربایجان شرقی می‌دانند اما چیزی که تاسف‌بار است این است که جاذبه‌های این بخش هنوز توسط گردشگران طبیعت‌دوست به‌آن صورت کشف نشده و تاحدودی گمنام مانده است.

طبیعت واقع در منطقه آزاد ارس

آخرین‌ها امیدها برای به‌دست آوردن نقش

همچنین وجود منطقه آزاد ارس در آذربایجان شرقی را نباید از یاد برد. همانطور که ایران هرگز در رویدادهای گردشگری کیش را از یاد نبرده است، باید منطقه آزاد ارس نیز که گفته می‌شود حتی بیش‌تر از تبریز در سال‌های اخیر گردشگر به‌خود دیده است بیش از پیش برای رویداد «تبریز۲۰۱۸» تقویت و آماده شود.

اکنون نزدیک به یک‌ماه است که سال ۲۰۱۸ میلادی آغاز شده است اما از «تبریز  ۲۰۱۸» خبری نیست و شهر در سکوت و خلوت همیشگی‌اش به‌سر می‌برد. شاید نه‌تنها با نشستن چندساعته پشت تلویزیون از این رویداد نتوانید آگاه شوید، بلکه با قدم زدن در خود تبریز هم پی بردن به این اتفاق بین‌المللی چندان کار آسانی نیست.

مردم معتقدند مسئولان و در راس آن‌ها شهرداری تبریز و اداره‌کل میراث فرهنگی استان درمورد این رویداد جهانی کم گذاشته‌اند درحالی که آن‌ها نیز می‌گویند این یک اتفاق مردمی است و مردم خودشان باید برای روسفیدشدن دست‌به‌ کار شوند.

قرار است افتتاحیه رسمی رویداد بین‌المللی «تبریز۲۰۱۸» در سوم فروردین ۹۷ برگزار شود؛ اهالی روستاها و شهرستان‌های آذربایجان شرقی همچنان امیدوارند بتوانند حتی با آغاز فیلمبرداری این فیلم تاریخی نقشی هرچند کوچک و گذرا به‌دست بیاورند.

  • علیرضا آیت اللهی

پشت پرده تنها روستای جهانی ایران ‌

سفال کلپورگان



روستای کلپورگان در حالی به عنوان نخستین روستای آسیا و اقیانوسیه ثبت جهانی شده است که مردم آن هیچ آموزشی متناسب با استانداردهای جهانی شدن ندیده‌اند.

به گزارش ایسنا، «روستای کلپورگان اولین منطقه ثبت شده در خطه بلوچستان محسوب می‌شود» این جمله را معاون صنایع دستی کشور در مراسم جشن ثبت جهانی کلپورگان مطرح کرد. روستایی که  فقط ۷۰ کیلومتر با مرز پاکستان فاصله دارد و بسیاری از مردان آن مجبورند برای تامین معاش زندگی، قاچاق سوخت یا انسان ‌کنند.

این روستا بدون آنکه زیرساخت‌های جهانی شدن را داشته باشد عنوان جهانی را کسب کرد. عنوانی که مشخص نیست تا چه اندازه می‌تواند به پیشرفت صنایع دستی این منطقه کمک کند و چه لزومی دارد وقتی منطقه، روستا یا شهری زیرساخت‌ها و فرهنگ لازم برای پذیرفتن عنوان جهانی را ندارد، اسم آن را بر سر زبان‌ها بیندازیم؟

زنان روستای کلپورگان هنر هفت هزار ساله‌شان را حفظ کرده‌اند. گرچه بسیاری از نقوشی که روی سفال‌ها زده می‌شود، دست خوش تغییرات شده است، شیوه پخت و حتی شکل برخی از ظرف‌هایی که ساخته می‌شود تغییر کرده است، اما ادامه سفالگری همچنان بیانگر اصالت هنر آن منطقه است.

در حالی سفالگران این منطقه با افتخار عنوان جهانی شدن را سپر می‌کنند که هیچ ایده‌ای برای بالا بردن کیفیت یا حتی تهیه بسته بندی مناسب برای عرضه محصولات شان ندارند و در نهایت سفالی  که می‌فروشند را در کیسه میوه تحویل مشتری می‌دهند!

وقتی گردشگری وارد قدیمی‌ترین کارگاه سفالگری آن می‌شود و تصمیم می‌گیرد قطعه‌ای از سفال آنجا را به یادگار بخرد با قیمت‌های عجیب و غریبی که هیچ منطقی پشت آن وجود ندارد، مواجه می‌شود و وقتی درباره دلیل قیمت‌های بالا می‌پرسند، صنعتگران با افتخار جواب می‌دهند «اینجا جهانی شده است».

شاید نباید از مردم این خطه انتظار چندانی داشت، زیرا زمانی که پرونده ثبت جهانی روستا توسط معاونت صنایع دستی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری به شورای جهانی صنایع دستی ارائه شد، روح سفالگران و صنعتگران روستا هم از آن خبر نداشت و متولی این کار باید پیش از ارائه پرونده برای فرهنگ‌سازی، آماده کردن زیرساخت‌های کارگاهی و گردشگری منطقه فکری می‌کرد تا صنعتگران به اشتباه برداشت نکنند که فقط می‌توانند از عنوان جهانی روستایشان بهره‌برداری مالی کنند.   

گردشگری که یک مسافت طولانی را در جاده‌ای با حداقل استانداردها و تابلوهای راهنمایی و نبودن اقامتگاه‌های بین راهی تا سراوان و روستای کلپورگان طی می‌کند تا از نزدیک بتواند نخستین روستای جهانی آسیا و اقیانوسیه را ببیند، توقع دارد وقتی به مقصد  می رسد حداقل امکانات برای اقامت و استراحت او وجود داشته باشد.

هرچند که بعد از ثبت این روستا، صحبت‌هایی از اختصاص ۹۰۰  میلیون تومان برای زیرساخت‌های گردشگری این منطقه شده است، اما هنوز بودجه‌ی آن پرداخت نشده است.  

مشکلات مردم این روستا انگشت شمار نیستند. اهالی کلپورگان با آبی که در منبع خانگی ذخیره می‌کنند، کارهای روزمره‌شان را انجام می‌دهند. کمبود آب موجب شده که در سال گذشته دو خانواده از روستا به سراوان مهاجرت کنند و بسیاری از درختان خرما خشک شوند. امکانات بهداشتی و پزشکی ندارند، از حداقل خدمات روستایی برخوردارند و سیستم حمل زباله ندارند به همین دلیل در اطراف بسیاری از خانه‌ها انبوهی از زباله‌های پراکنده دیده می‌شود.

کارگاه سفالگری و موزه زنده کلپورگان

مردم روستای تازه جهانی شده کلپورگان آشنایی کافی برای چگونگی روبرو شدن با گردشگران را ندارند، چون پیش از این کمتر گردشگری سراغ روستایشان را می‌گرفته است.

میل به تغییر سبک زندگی، ساخت خانه‌هایی با زرق و برق بیشتر و لوکس در مردم روستا بیداد می‌کند. با این حال عدم اعتماد به مردم روستا از سوی مسوولان موجب شده، مشارکت محلی برای آباد کردن روستایشان پایین بیاید. از طرفی هنوز بودجه ۹۰۰ میلیون تومان به این منطقه تزریق نشده است، مردم به هم محلی‌ها و اعضای شورای دِه تهمت می‌زنند تا بدانند چه بلایی سر این مبلغ آمده است.

دسترسی به اینترنت در این روستا ممکن نیست. دانشجویان و پشت کنکوری‌ها برای ثبت نام و انتخاب واحد مجبورند تا سراوان که حدود نیم ساعت با روستای کلپورگان فاصله دارد، بروند. طبیعتا در چنین شرایطی کسب و کار مجازی برای سفالگران و صنعتگران این روستا نیز وجود ندارد. حتی مغازه دارن اطراف جاده گاهی مجبور می‌شوند با دستگاه کارت خوان به پشت بام بروند تا اتصال‌شان با شبکه بانکی برقرار شود. هیچ شعبه بانکی یا دستگاه خودپردازی در این روستا وجود ندارد.

نبود پمپ بنزین یکی دیگر از مشکلات این روستا است گرچه شغلی برخی از مردم این است که گالن‌های سوخت را اطراف جاده بچینند و کار سوخت رسانی را انجام دهند.

عرضه انرژی در روستای جهانی کلپورگان / عکس از کبریا حسین‌زاده

یکی از جاذبه‌های این روستا عبور نیسان‌های پر از آدم است که گاهی از جاده و گاهی از بیابان با سرعت باد رفت و آمد می‌کنند. نیسان‌هایی که به (افغانی کِش) معروف هستند. ماشین‌هایی که تحت هیچ شرایطی توقف نمی‌کنند حتی اگر یکی از مسافرانش روی زمین بیفتد.

کلپورگان تنها دو کارگاه سفالگری دارد. یکی کارگاه قدیمی که تقریبا همه صنعتگران سفال‌هایشان را در آن پخت می‌کنند و به موزه زنده ایران هم معروف است. دیگری کارگاه بهزیستی که حدود یکسالی می‌شود راه اندازی شده است. دختران نوجوان و جوان روستا هر روز برای آموزش سفالگری به کارگاه می‌روند. برخی هم در خانه‌هایشان مشغول به کار هستند.

روستای کلپورگان حتی یک فروشگاه برای عرضه سفال ندارد گرچه معاون صنایع دستی سیستان و بلوچستان اخیرا به ایسنا، گفت: فروش سفال در فضای کارگاه را ممنوع کردیم و با هماهنگی  و همکاری دهیاری بخش فروش را به چند مغازه‌ای که روبروی کارگاه وجود دارد، منتقل کردیم.

بهروز عیسی‌زهی همچنین در نخستین نشست شورای برنامه‌ریزی شهرها و روستاهای ملی و جهانی صنایع دستی با بیان اینکه روستای کلپورگان به تازگی ثبت شده و اقدامات زیادی تاکنون برای آن انجام نشده است، بیان کرد: در این مدت کوتاه تور اختصاصی برای انجمن سفال و سرامیک داشتیم. همچنین ۱۵ بهمن‌ماه نشست تخصصی بسته‌بندی سفال کلپورگان برگزار می‌شود. همچنین ۹۰۰ میلیون تومان اعتبار برای ایجاد زیرساخت در نظر گرفته شده است زیرا شهر سراوان فاقد امکانات و زیرساخت‌های لازم برای پذیرش گردشگر است که امیدواریم هرچه زودتر این زیرساخت‌ها فراهم شود.

کلپورگان دیدنی‌ها و شنیدنی‌های کمی ندارد. هنر سوزن دوزی و سفالگری زنان این روستا را باید همراه با صدای سازهای مردانش شنید.   

کبریا حسین‌زاده - ایسنا

دومین کارگاه سفالگری کلپورگان که آن را بهزیستی ساخته است

انتهای پیام


  • علیرضا آیت اللهی
حیات در رگ‌های کویر جریان دارد

«قنات» رمز عبور از خط قرمز خشک‌سالی/ رنسانس مدیریت آب در قرن ۲۱

قنات
شناسهٔ خبر: 4205510 - 
سازه‌های شگفت‌انگیزی که راز دسترسی به نعمت آب در کویر محسوب می‌شوند در حالی به‌عنوان یک راهکار خروج از مشکل خشک‌سالی مطرح هستند که نیاز به توجه برای نگهداری و احیاء دارند.

خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها - فاطمه کازرونی: در گذشته مردم مناطق کویری و کم آب کشور ازجمله در کویر اصفهان برای توسعه کشاورزی و تأمین آب، خواسته‌های خود را از دل پاک خاک جستجو می‌کردند.

خلاقیت برای تأمین آب از منابع محلی از یک‌سو و از سوی دیگر مدیریت صحیح امکانات و منابع در دسترس موجب خلق سازه‌های آبی دست‌کند در قلب کویر شد.

در واقع قنات‌ها از هزاران سال پیش بیشتر در مکان‌های فاقد رودخانه و چشمه توسط ایرانیان ساخته شده و با خلق این شیوه استحصال آب، زندگی در مکان‌های کم آب نیز زیباتر و دستی یافتنی‌تر شده است.

قنات‌ها در مناطق کویری با هدف مقابله با خشک‌سالی و رفع کم‌آبی حفرشده‌اند و از تکنولوژی خاصی برخوردار هستند؛ اما در سال‌های اخیر این سازه‌های شگفت‌انگیز در معرض تخریب قرار گرفته‌اند. مطابق اظهارات معاون سازمان میراث فرهنگی هم اکنون ۳۷ هزار رشته قنات در ایران وجود دارد، که تنها ۱۱ رشته قنات به‌صورت مشترک و در قالب قنات‌های ایرانی ثبت جهانی شده‌اند.

به گفته عبدالکریم بهنیا پدر علم قنات ایران اکثریت قنات‌های کشورمان به دلیل بی‌توجهی مردم و کاهش بارندگی رو به تخریب قرار دارند. وی با اشاره به وجود ۶۰ هزار قنات در کشور تا سال ۳۲ گفت: این رقم در مقایسه با قنات‌های موجود مرگ ۲۳ هزار قنات را اعلام می‌کند که باید با بازنگری و اتخاذ برنامه‌های لازم از مرگ زودرس قنات‌های موجود جلوگیری کرد.

پدر علم قنات ایران در پاسخ به این پرسش که عده‌ای تصور می‌کنند دوره ساخت و استفاده از قنات گذشته و قدیمی شده است، افزود: امروز در بسیاری از کشورهای جهان مشاهده می‌کنیم که با بهره‌گیری از تکنولوژی جدید قنات‌های موجود را احیا و بازسازی می‌کنند که این روند در کشور ایران به میزان بسیار پایینی در جریان است چراکه تصور می‌کنیم دوران قنات به پایان رسیده است لذا با بی‌توجهی و عدم درک صحیح به تخریب قنات‌ها دامن می‌زنیم.

اصفهان سومین کانون قنات در کشور است

مجید طاهری قنات‌شناس در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، در ارتباط با کارکرد قنات‌ها اظهار داشت: حفر قنات روشی جالب برای استفاده بهینه از آب و آبیاری زمین‌های کشاورزی بوده است و اصفهان با بیش از چهار هزار و ۵۰۰ رشته قنات سومین منبع این میراث کهن در کشور به شمار می‌رود.

وی افزود: با وجود بارش مناسب باران در بیشترِ مناطق فلات مرکزی اما در فصل‌هایی از سال به دلیل گرمای هوا دسترسی کمتری به آب وجود داشته است و بر همین اساس مدیریت آب برای تمام فصول دانش ساخت قنات‌ها را رقم زده است.

پژوهشگر قنات شناسی در توضیح روش‌های ایجاد این دست‌کند یا سازه بشری ابراز داشت: قنات یک راهروی زیرزمینی است که آب را از آبخوان یا سفره آب زیرزمینی به اراضی پست‌تر منتقل می‌کند.

قنات‌های اصفهان که در یونسکو نیز به ثبت رسیده دارای ویژگیهای منحصر به فردی بوده است، برخی قنات‌ها مانند وزوان واقع در شهرستان میمه دارای سد زیرزمینی است

وی اضافه کرد: در واقع قنات متشکل از چندین حلقه چاه است که به‌صورت عمودی در یک سطح شیب‌دار حفر شده‌اند و این چاه‌ها در زیرِ زمین به یکدیگر متصل می‌شوند.

شباهت سیستم قنات به مسیری از لانه مورچه‌ها

وی با اشاره به اینکه عمق نخستین چاه که به «مادر» شهرت دارد، بیشتر از سطح آب‌های زیرزمینی است، گفت: سیستم قنات شبیه مسیری از لانه مورچه‌ها است که از دامنه کوه آغازشده و تا رسیدن به محل برداشت آب در بیابان امتداد دارد.

طاهری با بیان اینکه قنات‌های اصفهان که در یونسکو نیز به ثبت رسیده دارای ویژگی‌های منحصربه‌فردی هستند، بیان داشت: برخی قنات‌ها مانند «وزوان» واقع در شهرستان میمه دارای سد زیرزمینی است به‌نوعی که تمام راهروی این قنات تا محل سد زیرزمینی در سنگ حفر شده است.

وی اضافه کرد: این سد در زمستان آب قنات را ذخیره می‌کند و دارای راهرویی است که مردم از طریق آن به جلوی سد دسترسی پیدا می‌کنند و راهرو دیگری نیز به پشت سد راه دارد.

ساختارهای شگفت‌انگیز قنات‌های ثبت یونسکو

این پژوهشگر قنات شناسی تأکید کرد: در زمستان که نیاز به آب این قنات برای کشاورزی  وجود ندارد آب در پشت این سد ذخیره می‌شود، در بهار خروجی سد باز و از آب ذخیره‌شده در پشت آن برای کشاورزی استفاده می‌شود.

وی با بیان اینکه در شهرستان اردستان یک قنات دوطبقه وجود دارد که طبقات آن بر روی یکدیگر قرارگرفته‌اند، اظهار داشت: اولین طبقه این قنات ۳۰ متر و دومین طبقه آن ۲۷ متر عمق دارد که اختلاف ارتفاع آن‌ها سه متر است.

طاهری گفت: شگفت‌انگیز اینکه ساختار این قنات به‌گونه‌ای است که آب از طبقه دوم به طبقه اول هرگز نفوذ پیدا نمی‌کند.

دست‌اندازی به یافته‌های گذشتگان

امروزه نه‌تنها طبیعت بلکه اختراعات، اکتشافات و ماحصل هوش عمیق و دانش بی‌بدیل گذشتگان ما نیز از دست‌اندازی بشر معاصر در امان نمانده است به‌نوعی که قنات‌ها به‌عنوان آخرین مسیر دسترسی آسان به آب در دستان بی‌رحم چاه‌های عمیق نفس‌های آخر را می‌کشند.

وضعیت این قنات‌ها به‌اندازه‌ای وخیم شده است که به گفته پدر علم کویرشناسی ایران، بسیاری از این قنات‌ها دیگر ارزش احیاء نیز ندارند و تنها امکان حفر آن‌ها در گیلان و مازندران برای دسترسی به آب و آبیاری محصولات کشاورزی می‌تواند کمک‌کننده باشد.

اما پرویز کردوانی در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، با اشاره به اینکه عوامل مختلفی از گذشته تاکنون در از میان رفتن قنات‌ها مؤثر بوده است، اظهار داشت: توفان، سیل و زلزله از عواملی هستند که می‌تواند در تخریب قنات‌ها نقش مهمی داشته باشد، به‌نوعی که در زلزله‌های اخیر در کرمان نیز من در ارتباط با ضرورت باز کردن راهروهای قنات‌ها هشدار دادم اما مسئولان امر موضوع را این‌گونه توجیه کردند که به دلیل پس‌لرزه‌های احتمالی مقنی از وارد شدن به قنات‌ها هراس دارد.

امروزه تنها حفر قنات در استان‌های گیلان و مازندران به صرفه خواهد بود و قرار شد در ۱۴ استان کشت برنج انجام نشده و فقط در استان‌های با اقلیم مناسب یعنی استان‌های گیلان و مازندران، کشت انجام شود

وی با بیان اینکه بی‌توجهی به این امر می‌تواند اندک قنات‌های زنده کشور را از میان ببرد، افزود: در هنگام این حوادث مقنی باید از «مادر چاه» وارد قنات شده و مناطقی که آب پس زده  است را شناسایی و سپس با انتقال تجهیزات لازم مسیر را بازگشایی کند، در غیر این صورت با پس زدن آب سقف مخزن قنات فروریخته و به‌کلی از میان می‌رود.

حفر چاه‌های عمیق بیشترین ضربه را به حیات قنات‌ها وارد ساخته است

پدر علم کویرشناسی کشور با تصریح بر این نکته که آنچه در دنیای معاصر بیشترین ضربه را به حیات قنات‌ها وارد ساخته است حفر چاه‌های عمیق است، اظهار داشت: زمانی که از دهه ۴۰ به بعد حفر چاه‌های عمیق و نیمه عمیق در روستاها رواج یافت و به دلیل راحتی حفر و نگهداری آن درزمان سریع به حفر قنات ارجحیت یافت، حیات قنات‌ها نیز در معرض خطر قرار گرفت.

وی با بیان این نکته که به‌طورمعمول عمق قنات‌ها کم و در حدود ۳۰ تا ۴۰ متری زمین قرار دارد، گفت: در طول این سال‌ها به‌تدریج حفر چاه‌های نیمه عمیق موجب پایین رفتن سطح آب‌های زیرزمینی شد به‌نوعی که چاه‌های عمیق و بسیار عمیق شکل گرفتند.

حفر چاه و غارت آب‌های زیرزمینی

کردوانی با بیان اینکه حفر چاه‌های عمیق موجب غارت آب شده است به‌نوعی که دیگر امکان آب‌گیری قنات وجود ندارد و این سازه‌ها خشک‌ شده است، گفت: امروز نه‌تنها در برخی شهرها قنات‌ها تخریب‌شده‌ بلکه آب سفره‌های زیرزمینی به‌اندازه‌ای پایین رفته است که با مشکل جدی مواجه شده‌ایم و درنهایت خود چاه‌ها نیز خشک‌شده‌ است.

وی با بیان اینکه امروزه تنها حفر قنات در استان‌های گیلان و مازندران به‌صرفه خواهد بود، تأکید کرد: قرار شد در ۱۴ استان کشت برنج انجام‌نشده و فقط در استان‌های با اقلیم مناسب یعنی استان‌های گیلان و مازندران، کشت انجام شود اما این استان‌ها با مشکل ذخیره آبی روبرو هستند که با حفر قنات رفع می‌شود.

امکان حفر قنات در مدت‌زمان ۲۰ روز در مناطق شمالی کشور

کردوانی با اشاره به اینکه امروزه امکان حفر  قنات در مدت‌زمان ۲۰ روز در این مناطق وجود دارد، تصریح کرد: البته قنات‌های این مناطق باید ریلی شود و به‌جای استفاده از چرخ باید از تراکتور در این سازه‌ها استفاده شود بدین معنا که قنات‌ها برای لایروبی مناسب مکانیزه شود، موضوعی که تاکنون نادیده گرفته‌شده است.

وی درباره امکان بازیابی قنات‌های خشک‌شده هم گفت: احیای قنات در دیگر شهرهای کشور فایده‌ای ندارد و در صورت ایجاد و احیا خشک می‌شود.

هر کدام از سه قنات ثبت شده اصفهان دارای ویژگی‌های خاصی است، به طور مثال قنات مون، دوطبقه است به شکلی که در هر کدام از طبقات آن آب بدون ارتباط و اتصال با هم جریان دارد و هیچ آبی از یک طبقه به دیگری نفوذ نمی‌کند

کردوانی با تأکید بر اینکه ایران مهد قنات بوده و بر همین اساس قنات از ایران به کشورهای مصر، چین و قاره آفریقا رفته است، بیان داشت: زمانی چینی‌ها ادعا کردند که فن حفر قنات از کشور آن‌ها به سایر کشورهای دنیا رفته و این در حالی است که قنات به‌عنوان ابداع ایرانیان ده‌ها قرن قدمت دارد و چینی‌ها تازه ۲۰۰ سال است که به این فن دست پیدا کرده‌اند.

شگفتی جهانیان از تکنیک‌های ساخت یک آبراهه‌ آبی

روش ساخت قنات‌های ایرانی به‌عنوان یک تکنیک مهم در ساخت آبراهه‌ آبی حیرت جهانیان را برانگیخته است و بر همین اساس سال گذشته در اجلاس یونسکو مجموعه قنات‌های ایرانی شامل ۱۱ قنات به ثبت جهانی رسید که از این تعداد سه مورد در اصفهان قرار دارد.

دراین‌ارتباط مدیرکل میراث فرهنگی اصفهان در گفت‌وگو با خبرنگار مهر با بیان اینکه ثبت مجموعه قنات‌های تاریخی ایران به‌عنوان سومین مجموعه پس از ثبت سلسله باغ‌های ایرانی و سلسله کلیساهای کشور در دستور کار میراث فرهنگی قرار گرفت، افزود: بدین ترتیب سه قنات اصفهان نیز در زمره ۱۱ قنات ثبت‌شده در یونسکو قرار  گرفتند.

قنات‌ بخش مهمی از میراث فرهنگی ملموس محسوب می‌شود

فریدون الله‌یاری با تأکید بر اینکه قنات‌ها بخش مهمی از میراث فرهنگی ملموس محسوب می‌شود، گفت: در واقع قنات هم یک «سازه» و هم یک «مکتب» است که از خلاقیت و ابتکار انسان سرچشمه گرفته و نمادی از استعداد معماری ایرانی است.

وی با تأکید بر اینکه کشور ایران مبدع و مبتکر حفر قنات محسوب می‌شود، اظهار داشت: هر کدام از سه قنات ثبت‌شده اصفهان دارای ویژگی‌های خاصی است، به‌طور مثال قنات مون، دوطبقه است به شکلی که در هرکدام از طبقات آن آب بدون ارتباط و اتصال با هم جریان دارد و هیچ آبی از یک طبقه به دیگری نفوذ نمی‌کند که الگویی برای سدسازی است.

الله‌یاری با بیان اینکه قنات «مزدآباد» میمه با ۱۸ کیلومتر طول و با دبی ۱۱۰ لیتر در ثانیه از طولانی‌ترین و پرآب‌ترین قنات‌هاست، تصریح کرد: از سوی دیگر کیفیت آب این قنات نیز جالب است و آب سرد و گرم در این قنات وجود دارد، همچنین تأسیسات سد مانندی در این قنات به‌کاررفته است تا آب را ذخیره کند و این موضوع وجه تمایز دیگر این قنات است.

قنات‌ها به‌عنوان سازه‌هایی مبتنی بر خلاقیت و هوش ایرانی این روزها یکی از مهم‌ترین راهکارها برای تأمین آب و رفع مشکل کم‌آبی محسوب می‌شوند که احیاء آن‌ها نیاز به توجه ویژه دارد.

توجه به طرح‌های مطالعاتی و علمی، اختصاص اعتبار برای لایروبی و احیاء و توسعه قنات‌ها می‌تواند راهکاری برای کمک به کاهش مشکل بی‌آبی در کشور باشد.

  • علیرضا آیت اللهی